Na zeer lang niet geslapen te hebben was het opnieuw tijd voor een hele reeks aan opdrachten...

 

Nadat ik enkele uren naar de straat gestaard heb in mijn zelf gemaakte camouflage moesten we weer oplijnen en toen begon de observatie opdracht pas echt… Ik had dus voor niets alles wat passeerde opgeschreven.

 

Gelukkig kon ik ook nog alert blijven en kon ik het meeste noteren.

 

Na het vechten tegen de slaap opnieuw het lichaam en de heest op de proef stellen. Allerhande opdrachten, zeer veel informatie over zowel het schieten als de formaties in de brandende zon. En… niet te vergeten, die mega bal zat er nog steeds in. Gewoon blijven doorgaan en denken aan het feit dat het ooit wel gedaan zal zijn.

Het gevoel dat ik krijg wanneer ik deze opdrachten zie klopt in grote lijnen wel met hoe het was.

 

Wel heb ik het wat moeilijk met het in de verf zetten van de meest negatieve resultaten. Waarom er niet een wat positiever geheel van maken.

 

Leren schieten: We kregen de wapens en kregen de houding uitgelegd. Ik kan echt goed schieten en heb veel ervaring in het schieten met allerhande geweren van in Avanco waar we heel wat wapens hebben die gelijkaardig zijn aan de airsoft wapens waar we tijdens Kamp Waes mee geschoten hebben maar de houding die we daar aan moesten houden was wel iets totaal anders. Maar het lukte.

 

De formaties: Wat een ongelofelijk zware opdracht is dit. Zoveel informatie, zoveel op de knieën en weer recht staan na elkaar en toch zo alert moeten blijven om geen enkel detail te vergeten. Hier waren de poinds moral echt wel serieus te voelen. Soms geraakte ik niet meer recht en moest ik mij op mijn zij laten rollen om inertie genoeg te hebben om recht te geraken. Webbing, 10 of 15kg, wapengordel met revolver 6kg, wapen, 4,5kg, een krachtbal van vele kilo’s en dan een rugzak van ver boven de 30kg. Dat is echt niet te onderschatten!

 

De Devil Run: Ons wijsmaken dat we naar het kamp gingen was deze keer nogal doorzichtig. Wat een eindeloze tocht. Wel lieten ze ons blijken dat we het echt wel enorm goed deden. Eenmaal bij de vrachtwagen lag het er vingerdik op dat dit het einde nog niet was. En daar gingen we weer… We lieten ons nooit demotiveren en bleven er voor gaan. Top om eens tot het uiterste te kunnen gaan met allemaal toppers! Iedereen gaf zich volledig. Op een gegeven moment kwamen ze tegen Ouzy en mijzelf zeggen dat wij de grote steen niet meer mochten dragen. Op dat moment dacht ik eventjes oei… Ze gaan dit blijven doordoen tot er iemand opgeeft maar na nog eens zeer lang door te blijven gaan konden ze niet anders dan ons allemaal sterk genoeg te vinden om geslaagd te zijn.